AUK!

foto van Auk
Daar zijn we dan eindelijk weer.....
Afgelopen maanden zijn erg hectisch, moeilijk, zwaar etc etc geweest. Maar er zijn ook hele mooie dingen gebeurd! Eindelijk heb ik nu even de tijd (en zin) om het blog bij te werken.

Eind augustus ben ik nog een paar dagen in NL geweest. Ik wilde er graag heen gaan, omdat ik mijn zwangerschap graag met familie wilde delen. Het voelde zo gek om in april aan familie en vrienden te vertellen dat we ons derde kindje verwachten, en dan dezelfde familie en vrienden pas weer met kerst te kunnen zien met het derde kindje erbij! Alsof ze helemaal niets van de zwangerschap mee kregen. Natuurlijk is er skype, maar toch is dit heel anders....
Daarom ging ik naar NL. Ik had er ontzettend veel zin in, maar zag er ook wel een beetje tegenop. Dertig weken zwanger zijn, een vlucht van 12 uur en dan nog dealen met een jetlag en alle emoties. Ik wist dat het zwaar zou gaan worden, maar ik wilde het zo graag!!!
Achteraf gezien is het me ook enorm meegevallen. Ik heb echt een heerlijke tijd gehad!!!! Enorm genoten van de quality-time met iedereen!
Na 4 dagen moesten we helaas alweer afscheid nemen. Dit viel wel even zwaar, maar ik had er ook wel weer zin in om terug te gaan naar Hong Kong, naar Rob, Juul en Sep.

Het weekend daarna hebben we een afspraak bij Bernhard. Hij is een NL fotograaf hier op DB en wil van ons wel een fotoreportage maken. Het was zo ontzettend leuk om te doen. Juul en Sep hadden natuurlijk weer andere ideeen dan Bernhard, Rob en ik..... en gingen heerlijk hun eigen gang!
Maar het zijn heerlijke spontane foto's geworden.
foto's

Eenmaal thuis ging het helaas iedere week wat slechter...
De laatste weken van de zwangerschap waren niet gemakkelijk. Ik had heel veel last van mijn bekken en harde buiken. 's Nachts kon ik eigenlijk niet meer slapen van de pijn. Enorm moe was ik dan ook. De verloskundige gaf toen ook aan dat ik rustiger aan moest gaan doen. Het kindje daalde al in en de harde buiken vond ze ook niet positief.
Ik ben toen dan ook gestopt met werken op Hong Kong Island. Dit gaf wel wat rust, maar ook de verveling ging toeslaan. Ik ben er gewoon echt niet goed in om niets te doen :-(.

Gelukkig werd ik hier door iedereen goed opgevangen. Vrienden kwamen gezellig langs, namen Juul en Sep van me over (onze helper was nl ook met vakantie) en Rob liep ook een treetje sneller. Heel erg lief allemaal.
Na een kleine twee weken rust, belandde ik echter in het ziekenhuis. Niet vanwege de zwangerschap, maar omdat ik mijn kleine teen uit de kom had gelopen (was heel stom achter Rob's schoen blijven hangen). Deze teen moest dus rechtgetrokken worden.
Lang leven Hong Kong en pijnstilling.........
foto's

Maar dan kom je thuis, met een ingetapete teen en 35 weken zwangerschap.... Ik kan je vertellen dat het nog niet zo meevalt om op krukken te kopen met een enorme buik.
Dus weer heel erg veel op de bank gelegen, heel erg veel feel-good films gekeken, heel erg veel boeken gelezen. Maar ook heel erg veel gehuild. Want ohoh, wat sloeg de heimwee toe!
Ik kon niet eens meer zonder tranen skypen, mails lezen en aan iedereen in NL denken. Ik heb toen ook even voor mezelf gekozen en de rem gezet op berichten uit NL. Het werd wel wat gemakkelijker wanneer je er niet aan herinnerd wordt.

Ik moest nog een paar weken volhouden. Voor Rob was het ook niet gemakkelijk. Hij wilde graag wat lichamelijke ongemakken van me overnemen, zodat ik er meer op uit kon en afleiding zou hebben. Maar dit ging helaas niet!
Ook Juul en Sep hebben het zwaar gehad. Ze kwamen vaak even knuffelen en kusjes geven. Superlief!!
foto's hiken, speeltuin

En dan is het eindelijk zover. Op maandag 5 november mogen we ons in de avond in het ziekenhuis melden. Die hele maandag ben ik superzenuwachtig, want ik weet dat ons meisje binnen 24 uur geboren gaat worden....
Gelukkig hebben Vicky en Jolanda (die wisten als enigen van deze datum af) me door deze dag heengesleept! Een koffietje op de plaza, een gezichtsbehandeling en dan nog even werken op de NL school op DB. Zo vliegt de dag wel voorbij :-))

Eenmaal in het ziekenhuis gaat alles heel erg snel. Om 23 uur brengen ze gel in om de baarmoedermond weker te maken en dan mag je gaan slapen.... Uh, alsof dat nu gaat lukken....
Om 9 uur zetten ze een ruggenprik, om 10 uur breken ze de vliezen, om 11 uur weeopwekkers en om 14 uur volledige ontsluiting!
Uiteindelijk is om 15.11 uur Auk geboren (ik zal jullie de verdere details besparen...), op papa's verjaardag!
foto's

Auk is de eerste dagen echt een voorbeeldige baby. Ze slaapt enorm veel (ligt dan echt in een hele diepe coma) en drinkt goed aan de borst. We missen het wel om geen vaste kraamhulp (lees Yvonne) te hebben. De dagen dat je in het ziekenhuis verblijft, heb je steeds iemand anders aan je bed om je te helpen. En iedereen zegt dat ik op een andere manier Auk aan de borst moet leggen. Ik word er een beetje onzeker van.
Waar ze allemaal wel heel erg stellig in zijn, is dat Auk minimaal 30 minuten per borst moet drinken (en dan per drinksessie beide borsten), wat inhoudt dat ze minimaal een uur moet drinken........
Dit leek ons al wel heel erg lang en Auk deed dat dus ook niet. Als we geluk hadden, dronk ze 10 minuten aan een borst en deed ze haar mond niet meer open voor de tweede borst. Vervolgens sliep ze 2 1/2 uur en dronk dan weer maar 10 minuten uit een borst.
Even hebben we ons hierover zorgen gemaakt, maar toen we zagen dat ze binnen een week weer boven haar geboortegewicht zat, heb ik niet meer op de klok gekeken tijdens het voeden!!
foto's

Sep is vanaf het eerste moment helemaal verliefd op Auk. Hij wil haar vasthouden (tilt haar bijna zelf uit de box..... oeps), knuffelen, kusjes geven en helpen de luier te verschonen. Hij neemt zijn taak zeer serieus!!!
Juul daarintegen heeft de eerste 3 dagen niet naar Auk omgekeken. Ze wilde niet over Auk praten, wilde haar niet vasthouden of knuffelen en negeerde mama ook volkomen.
Gelukkig ging dat veel en veel beter toen we eenmaal thuis waren. Toen wilde ze wel knuffelen etc. Juul vindt het alleen verschrikkelijk wanneer Auk even huilt. Ze komt mama dan helemaal hysterisch halen, want mama moet Auk eten geven....... haha!
foto's

Als Auk een kleine 10 dagen oud is, komen oma Sjan en tante Moniek op bezoek. Het voelt zo bijzonder om je kleine meid aan je eigen moeder en zus te laten zien.
We hebben met z'n allen enorm genoten van alle vrolijkheid van dit bezoek!! Dank je wel hiervoor!
foto's

Inmiddels is Auk bijna 3 weken jong. Ze huilt helaas steeds vaker en komt moeizaam zelf in slaap. Ze wil echt in slaap gewiegd worden of heeft wat slokjes voeding nodig om zich eraan toe te geven. Best wel een beetje vermoeiend dus!
We hebben nu besloten Auk weer in te gaan bakeren (we willen voorkomen dat ze zoveel gaat huilen als Sep deed als baby....). Helaas hoort bij deze methode ook dat je haar moet laten huilen tot ze uit zichzelf in slaap valt. We hebben afgesproken dit 15 minuten toe te laten. Is ze dan nog niet in slaap gevallen, troosten we haar. Jo (onze helper) vindt dit echter verschrikkelijk. Ze begrijpt totaal niet waarom wij dit zo willen doen. Ook na uitleg van ons, kijkt ze ons nietbegrijpend aan. "It's a pitty for Auk", zei ze. Misschien staat hier van de week de kinderbescherming wel op de stoep, haha!
Maar goed........ nog een paar weekjes geduld en dan zal het allemaal wel wat beter gaan!

Over 4 weken vliegen we voor de kerst naar Nederland. We hebben er erg veel zin in om Auk aan iedereen te laten zien. En natuurlijk ook om zelf iedereen te zien :-)).

Tot snel!!
XXX

p.s. de foto's volgen snel